از نگاه مهندسى، سازند تبخيرى گچساران يک واحد سنگى با رفتار شکل‌پذير است، به همين‎رو، در سطح زمين بُرش کامل ندارد و برش تلفيقى چاه‌هاى ميدان گچساران به عنوان برش الگو (غير رسمى) دانسته شده که 7 عضو و 1600 متر ستبرا دارد. سنگ نمک، انيدريت، مارن‌هاى رنگارنگ، سنگ‎آهک و مقدارى شيل بيتومين‌دار، بدون نظم چينه‌اى، واحدهاى اصلى سازند گچساران هستند.

 ويژگى‌ عضو‌هاى هفتگانه بُرش الگو به شرح زير است.

 1- تناوب انيدريت، مارن خاکسترى و سنگ‎آهک (قابل تقسيم به 5 زون) 137 متر.

2- انيدريت، مارن‎هاى سُرخ و آهک (در پايين)،‌سنگ نمک (وسط) انيدريت و مارن (در بالا) 278 متر.

3- تناوب انيدريت، مارن سُرخ، سنگ نمک و لايه‎هاى نازک سنگ‎آهک 308 متر.

4-  تناوب سنگ نمک ضخيم، مارن‎هاى خاکسترى، انيدريت، کمى لايه‎هاى آهکى 5/834 متر.

5- انيدريت، مارن‎هاى خاکسترى ضخيم 225 متر.

6- سنگ نمک، انيدريت، مارن خاکسترى، باندهاى نازک سنگ‎آهک 5/113متر.

7-  5 چرخه تبخيرى شامل انيدريت، مارن، آهک و کمى شيل بيتومين‎دار 40 متر.

 گفتنى است که ضخامت و سنگ‎شناسى بخش‎هاى هفتگانه برش الگو و عضوهاى سه گانه منطقه فارس ثابت نيست. به همين‎رو در بيشتر نواحى اين سازند (گچساران) قابل بخش‎بندى نيست و با نام کلى گچساران از آن ياد مى‎شود.

سنگواره‎هاى جانورى موجود در سازند گچساران متعلق به محيط‎هاى کولابى و لب‎شور به طور عموم شامل Rotalia, Nonina و به طـــور محلى شامل Charophytes است. استراکود و بريوزوآ به همـراه Peneroplis farsensis ، Dendritina rangi ، Chilostomellids و miliolids در تمامى سازند گچساران يافت مى‎شود.

در استان فارس، سازند گچساران به سه عضو چهل (در زير) چَمپه (وسط) و مول (در بالا) تقسيم شده‎ است.

1-  بخش مارنى مول مارن‎هاى سُرخ واحد ژيپس در تناوب با آهک‎هاى ژيپسى و ژيپس 5/53 متر.

2-  بخش کربناتى – تبخيرى چمپه سنگ‎آهک، دولوميت‎هاى ژيپس‎دار، مارن‎هاى سُرخ، ژيپس‎هاى قهوه‎اى 110 متر.

3- بخش انيدريتى چهل ژيپس، انيدريت در تناوب با مارن و آهک نازک لايه 295 متر.